Beter laat dan nooit???

Mea culpa, mea culpa, mea culpa aan alle trouwe bezoekers van deze hopeloos verouderde blog. Als ik me niet vlug haast met hier iets aan te doen zal ik het woord bezoekers niet meer moeten gebruiken. Ik besef maar al te goed dat het van kwaad naar erger is gegaan en zal de voorbije 4 maanden (inderdaad zo erg is het!) dan ook slechts kort beschrijven in eigen woorden. Ik hou het bij de vele foto's die zijn genomen. Per foto spaart me dat toch al vlug 1000 woorden uit en maak daarnaast gretig gebruik van verslagen van Peter zijn blog. Bij deze wil ik hem dan ook toestemming hiervoor vragen en reeds hartelijk bedanken.

Ook nog vlug even over het heden iets schrijven: Ik zit momenteel in Adelaide en vertrek straks met de nachtbus richting noorden meer bepaald Coober pedy (Opaal-hoofdstad van de wereld) om over 2 dagen in Alice Springs aan te komen. Het is vooral erg wennen om zowel mijn moatjes Peter & Jean te moeten missen en ook 'the beast'. De luxe van alles in den auto te gooien en te gaan naar waar en wanneer je wilt is nu wel voorbij. Ik heb dan ook de voorbije dagen wreed zitten twijfelen over wat ik de komende weken nog allemaal wil uitspoken in Australie. Ik ben er nog altijd niet uit, maar daar ik vooral niet langer in Adelaide wil blijven heb ik dus die bustrip geboekt. Eens in Alice Springs zal ik hopelijk meer weten. Het enige wat ondertussen wel al definitief vaststaat is mijn weekje (7-14.05.07) vrijwilligerswerk in Daly River en mijn vlucht van Darwin naar Sydney staat gepland op 25.05.07. Ik Breng dan nog effe wat tijd door in Broke om op 17 juni naar Japan te vertrekken. Ziezo nu weten jullie toch al pakken meer over wat er de komende weken zal gebeuren en als jullie verder lezen en nog wat meer geduld hebben zullen de voorbije weken/maanden ook duidelijk worden.


Bij het vorige verslag stonden Peter en ik net terug op het 'vaste land'. We hadden namelijk net de ferry genomen vanop Kangeroo Island naar Cape Jervis en dat was op 19 december 2006. We zijn op weg richting Melbourne en hebben geluk want t/s Adelaide en Mebourne ligt de Great Ocean Road. De Great Ocean Road is een van de mooiste autoroutes ter wereld! Daar merken we niks van tijdens de 1ste dag. Of het zou moeten zijn dat Larry the lobster in Kingston iemand een wow-uitroep kan uitlokken. Bij ons in elk geval niet en in Port Fairy houden we onze roadtrip voor die dag voor bekeken.

Port Fairy is de eigenlijke toeganspoort van de Great Ocean Road en eindigt 300km verderop in Torqay. De weg vormt een verbinding tussen mooie kustplaatsen als Lorne, Port Fairy en Warrnambool en na elke bocht verbaas je je telkens weer over spectaculaire vergezichten. Tussen de kliffen vind je mooie stranden. Het eerste adembenemende wat we op onze weg tegenkomen is de Bay of Islands.

De Great Ocean Road is ontstaan na de Eerste Wereldoorlog. Australische soldaten hadden meegevochten in deze oorlog aan de kant van de Engelsen. Als eerbetoon aan deze soldaten besloot men een weg aan te leggen langs de zuidkust van Victoria. Na jarenlang met pikhouwelen en een economische crisis, werd de Great Ocean Road in 1932 voltooid. Langs de kust zijn verschillende spectaculaire natuurverschijnselen te zien, zoals de Lord Ard Gorge en de London Bridge. Deze zijn het resultaat van duizenden jaren van erosie door wind, regen en de stormachtige Bass Strait. De populairste attractie van de Great Ocean Road is de rotsengroep The Twelve Apostles. Loodrecht rijzen deze kalkstenen rotsblokken uit de zee en maken de kust nog fotogenieker dan deze al was.

Maar... toen waren er nog maar acht! Op 3 juli 2005 is er één van de beroemde 12 Apostles ingestort en zijn er nog maar acht over. Hoewel de naam van deze beroemde rotsformatie aan de Australische zuidkust doet vermoeden dat er twaalf ‘apostelen’ te zien zijn, waren dit er in werkelijkheid slechts negen. Nu is er weer een van de rotsen door erosie geveld en is er slechts hoop puin van zo’n 10 meter boven zeeniveau te zien.

Wij blijven 2 nachten in Port Campbell en plaatsen na elke buitengewoon mooie zonsondergang onze tent op een verlaten kampeerterrein. Om er, voor zonsopgang alweer uit te zijn en opnieuw met open mond al dat schoons te aanschouwen.
zonsopgang


Gibson Steps

Shipwreck beach


De volgende dag, zijn ondertussen al 23 december, zijn we dan in een ruk doorgereden richting Melbourne. Wouden vooral zo rap mogelijk onze ferry boeken richting Tasmania en toen we te horen kregen dat we pas 6 dagen later konden vertrekken was het toch efkes slikken.. Hoe moesten we ons gans die tijd bezighouden?? Na dan enkele mogelijkheden overlopen te hebben besluiten we om eens 't stad een beetje te verkennen en vooral beke gewoon op 't gemakske rond te hangen en niets te doen. En eens aangekomen op Federation Square zijn we er bijna niet meer weg te slaan. Is namelijk straattheater en is echt wel geestig om es niets te moeten doen en gewoon op uw achterste te kunnen genieten en te lachen!!

Dat niets doen veranderde echter vlug wanneer we een flyer in ons handen gestopt kregen van "Ondergronds". De naam alleen wekte een beetje ons interesse en toen we lazen dat ze voor de opening van hun Lounge-bar 2 gratis pintjes de man gaven hebben we rap ons biezen gepakt en zaten we al rap met een overheerlijk pintje voor onze neus. Aangezien we daar als eerste waren zijn we dan al rap aan de klets geraakt met de manager van de bar, een Indonesisch meiske, Ineke, die ons beke verder wegwijs gemaakt heeft in Melbourne (hoewel ze voor iemand die hier al 8 jaar woont bijna niets afweet van de stad, ma gelukkig heeft ze een adres van een hostel zodat we toch ergens kunnen slapen). En aangezien ze inderdaad ook niet te veel mensen kent blijkbaar besluit ze om ons de volgende dag ook nog es overal mee te nemen. Toch weeral gemerkt dat mensen hier veel gastvrijer zijn dan bij ons. Ze heeft zelf ons middagmaal betaald! Aangezien kerstavond toch vooral een familie-evenement is besluiten we om voor een keertje iets gans anders te doen op kerstavond.
Er is hier een openluchtcinema op het dak van een appartementenblok en dat zou het dan worden. Was zelf Monthy Python, gieren dus!! Ware het niet dat het terug begon te regenen en gans de sessie werd afgelast. Zijn dan maar gewoon pintjes gaan drinken in Cookies: de eerste echte gezellige kroeg die we tegengekomen in Australia. Onze kerstavond viel dan toch echt nog mee.. beter dan verwacht!!Nadien zijn we dan nog tot net buiten 't stad gereden en ginder ons tentje opgezet langs de kant van de weg..



Dus op Kerstdag wakker geworden door het voorbijgeraas van auto's. Hadden niet gemerkt dat ons tentje zo dicht bij de autostrade stond!? Echt schitterend... Nadien zijn we dan doorgereden naar Ballarat omdat we gehoord hadden dat er ginder nog 't een en ander te beleven was, ma blijkbaar nie echt op Kerstdag. Waren in feite ook nie goe voorzien en hadden zelf geen eten mee. Zelfs alle winkels die normaal 7/7 en 24/24 open zijn waren gesloten. Alle restaurants volboekt of veel te duur. Echt de max!! Geen weer om nen hond door te jagen en wij zonder eten. Zijn dan uiteindelijk beland in een soort jeugdhuis waar we ietske te eten konden krijgen voor ons budget! Was wel zo'n jeugdhuis waar de jeugd die dag was weggebleven en vervangen door vooral oudere en saaie mensen. Maar geen probleem, we hadden toch ietsje te eten. Amai!! Was nie echt te eten (saus beetje te lang laten verbranden), maja blijven lachen is de enige boodschap eh.. Konden gelukkig nog beke lachen met ons miserie en een ding wisten we zeker: volgend jaar kan Kerstmis alleen maar beter worden.


De volgende morgen worden we dan terug wakker in een plaatselijk parkske en het weer is nog nie dadde, ma op zijn minst blijft het efkes droog. In Ballarat is er niet echt veel te doen, maar we verkiezen toch om naar Souvereign Hill te gaan. Dit is de grootste attractie in de buurt!! Het is een stadje dat precies nagebouwd is zoals het vroeger was tijdens de echte goudkoorts hier in Australia. Ten tijde dat veel Engelsen naar hier kwamen om hun geluk te beproeven en hoopten zo rijk te worden. Wij konden ook ons geluk beproeven en gingen dan ook meteen aan de slag in het riviertje, ma buiten enkele miniscule stukjes bladgoud heb ik er niet veel aan overgehouden. Ma is wel ne keer geestig!! Nadien hebben we dan nog beke rondgelopen door dit Australische Bokrijk en alle typische winkeltjes bezocht uit die tijd maar was nie echt heel speciaal. Maar was wel een goede manier om toch een van de dagen te vullen die ons nog restten vooraleer we naar Tassie mogen..
En 's avonds komt er dan eindelijk een beetje goed nieuws. Ineke haar ma besluit om enkele dagen naar Sydney te gaan bij familie dus worden we uigenodigd om de komende dagen bij haar te logeren!! De keuze was rap gemaakt.



Dus 29 december om 9 pm vertrokken we dan eindelijk met de ferry richting Tasmania.. The Bass Strait is een van de ruwste zeeen ter wereld (aangezien de Southern Ocean en the Tasman Sea hier samenkomen) maar dat viel allemaal nog mee in vergelijking tot onze slechte stoelen om in te slapen!! Uiteindelijk dan maar op de grond gaan liggen en toch een beetje kunnen slapen.. What a life!? Na een 10-tal uurtjes over en weer geschommel zijn we dan heelhuids aangekomen in Devonport. Nog niet gans uitgeslapen, ma moesten er toch terug mee door. Zijn dan onmiddellijk enkele uren doorgereden tot in Launceston en na een moeizame start van de dag zijn we dan toch begonnen aan een wandeling rond Cataract Gorge. Al gauw bleek dat het niet echt een spannende trip zou worden die dag, tot ik opeens iets opmerkte langs het bergriviertje dat wel heel erg leek op een (wel heel erg verdwaalde) zeeleeuw!? En was er echt wel een. Ma leek wel echt dood ook. Na enig klauterwerk over de de rotsen en door het stromende water zijn we wel erg dicht geraakt en hoe dichter we kwamen hoe meer leven er toch nog in deze kolos bleek te zitten. Geestig!! Na de lunch hebben we dan onze tocht voortgezet langs een schone baai en langs een openluchtzwembad, ma hadden toch niet de courage om nog in dat koude water te springen.


Het is pas de volgende dag dat we ons hebben gewaagd aan een zwemke en erna vooral genoten hebben van een warme douche. Op oudejaar moeten we der toch ne keer een beetje proper bijstaan. Na een beetje rondvraag schijnt oudejaar in Launceston toch maar een eerder saaie bedoening te worden, dus besluiten we al snel om door te rijden tot in Tassie's hoofdstad Hobart!Als je de de stad binnenkomt rijd je direct voorbij de haven. Het is een ideale timing, want de laatste boten van de Sdyney-Hobart Yacht Race lopen nog net de haven binnen.. Dit schijnt een van de zwaarste zeilracen ter wereld te zijn en als je de lijst van afvallers en de averij ziet (zelf 1 schip volledig gezonken) dan zou je het wel durven geloven. Na onze eerste verkenning werd het dan echt wel hoogtijd om es te beginnen denken aan inkopen. Want oudejaar mag toch wel eens een beetje speciaal zijn zulle. Hebben zelf gekozen voor een volledig 3-gangen menu. Uiteindelijk hebben we dan een ontzettend tof parkje gevonden met een free bbq waar we alles zouden kunnen klaarmaken. Op de menu stond eerst een lekker vis 'en papillot' met verse groentjes en witte wijn. Natuurlijk ging dit gepaard met een bijhorende wijn. Het hoofdgerecht waren gemarineerde kippenspiesjes, met aardappel en salade, opnieuw met dezelfde/bijhorende wijn. En het dessert was beetje easy going, elk een halve meloen!


We waren nog niet goed en wel begonnen aan het hoofdgerecht toen er 3 families aankwamen samen met een horde kleine kinderen! En wat eerder al gebleken is komt weer uit. Het blijken supersympathieke Tassies te zijn en hebben allemaal vroeger ook veel gereisd en dus zijn ze heel geinteresseerd in al onze verhalen. Meteen worden we uitgenodigd voor een glaasje champagne aan hun tafel. En konden dan toch moeilijk neen zeggen, niewaar? Na de rest van de avond nog gezellig wat te zitten kletsen hebben en vooral heel veel gelachen en gegierd stelt Scottie voor om ons tentje in zijn voortuin te zetten ipv in het parkje. En zo geschiedde dan ook!!Wanneer zij de kinderen in hun bedje gestoken hebben besluiten wij om toch nog rap es tot aan de haven te lopen zodat we nog net het vuurwerk van 12u kunnen halen. Zo hebben we toch 2007 kunnen inzetten op de traditionele manier en natuurlijk mocht een bijhorend pintje dan ook niet ontbreken.


De 1ste jan. was het dus awesome wakker worden in de tuin van Scottie en Kate. Ze wonen in een toffe buurt en na een lekkere douche stonden we alvorens het zelf te beseffen al terug achter het fornuis (soms is het beter niet te vermelden dat je chef bent ). De kinderen, Lydia, Sabina en Poppy, wouden namelijk pannenkoeken bakken en hadden graag es gezien hoe zo'n pannenkoek door de lucht vliegt. En genieten dat ze deden!! Na het ontbijt hebben we dan vaarwel gezegd, maar zouden elkaar nog wel tegenkomen verderop de reis. Zijn dan op het gemakje terug naar de haven getrokken waar er net een Taste-beurs aan de gang was (kwestie van toch een beetje van de culinaire gewoontes van de Aussies op te snuiven). Maar al snel hadden we door dat het ook niet echt de moeite ging worden. Alles was te betalen en ook niet echt interessante producten. Hebben dan maar voorgenomen om er een rustig dagje van te maken en hebben ons dan maar gans de middag beziggehouden met het bekijken van straattheater in de blakende zon. En natuurlijk kon het weer niemand anders overkomen.. Tijdens een van de acts werd Peter, met enkele anderen, uit het publiek gehaald om te helpen met de stunt (!?). Natuurlijk met nen knalrode kop naar voor, maar was uiteindelijk wel vree geestig!! En ikke ondertussen maar filmen en foto's nemen en vooral vree lachen!! Tegen de avond zijn we dan doorgereden richting Port Arthur waar we de komende 2 dagen zouden vertoeven...



De volgende hebben we dan gans de dag doorgebracht in Port Arthur. Het is een van de beste plekken in heel Australie om een strafkolonie te herbeleven. Hier vind je meer dan 60 gebouwen die je doen herinneren aan de periode toen Australië door de Britten als dumpplek voor gevangen werd gebruikt. Indertijd was Port Arthur zelfs de meest meedogenloze gevangenis van het hele Britse rijk!
Van 1830 tot 1877 hebben in Port Arthur 12.000 gevangenen gezeten die op een vaak psychologische manier werden gestraft. Zo had je hier de Model Prison: een gebouw dat losstond van het hoofdgebouw waar gevangenen werden afgezonderd van alle beelden en geluiden van de buitenwereld. Dit in de overtuiging dat de gevangenen tot een 'morele ommekeer' zouden komen.
Voor de Aussies is het allemaal veel indrukwekkender dan wij het vinden maar Pete en ikke wonen dan ook respectievelijk in Gent en Brugge. Dat het een grijse miezerige dag is helpt er ongetwijfeld ook niet bij.
Na die vreselijke schietpartij in Virginia is het misschien ook de moeite te vertellen dat hier in april 1996 een gek maar liefst 35 bezoekers en personeel op deze site heeft dood geschoten.


De volgende dag was het niet erg ver rijden om tot in het Tasman National Park te geraken. Zijn dan onmiddellijk doorgereden naar Fortescue Bay van waaruit we begonnen zijn aan een walk tot aan Cape Hauy. Was een schitterende wandeling van enkele uren met prachtige vergezichten.Het weer was ondertussen veel beter geworden en door het klimmen en klauteren langs de kliffen stond het zweet ons al rap terug in de kleren. Eens aangekomen aan de Cape was het een beetje scary om over de randen te hangen en te kijken naar de steile wanden, ma was de enige manier om een deftig zicht te krijgen op The Lanterns en vooral op de 150m lager staande "Totem Phole". Op de terugweg was het vooral uitkijken voor beesten en beke letten waar je je voeten zette, want de slangen zijn in dit seizoen vrij actief. En hebben geluk gehad, want hebben er ook 1 gezien.


's Avonds zijn we dan op t' gemakske doorgereden richting Triabunna vanwaar we de volgende dag de ferry zouden nemen voor een 3-daagse walk op Maria Island. Een miniscuul eiland ten oosten van tassie waar geen wegen, winkels, ... niks is behalve de mogelijkheid om enkele prachtige walks te wandelen. Hebben dan 's morgens vroeg nog rap onze rugzak volgestoken met alles wat we nodig hadden om de komende dagen te overleven en om 9u30 was het dan zover. De ferry was lichtjes (150 man ipv 100?!) overboekt, ma was gelukkig maar een tochtje van 45 minuten. Zijn dan begonnen aan de walk richting de top van Bisshop & Clerk. In het begin leek het een mooie klim te worden, maar naar het einde toe begon het steeds zwaarder en steiler te worden! En wij waren dan op de koop toe nog es de enige 2 pippo's die zo zot waren om hun rugzak mee naar boven te slepen. Maar na enkele uren zijn we dan boven gekomen en is toch maar weer es gebleken dat elke inspanning zwaar beloond wordt. Amai nie. Zo'n fameus uitzicht over gans het eiland en de kustlijn van Tasmanie. Adembenemend!!!



Nadat we een beetje genieten en terug op krachten komen met nootjes en cola (kwestie van zout- en suikergehalte toch beke op peil te houden) zijn we dan begonnen aan de met zijn momenten riskante afdaling. Maar moesten een beetje het uur in de gaten houden want moesten tijdens laagtij al aan onze volgende tussenstop zijn, dus geen tijd te verliezen!! Zelf op vakantie is ons zelf geen rust gegund !! Na een tijdje langs het strand gewandeld te hebben zijn we dan eindelijk aangekomen aan de Painted Cliffs.. Deze wanden zijn door wind en zee zo vervormd dat ze nu mooi uitgehouwde bankjes lijken die mooi beschilderd zijn (ja i know, was moeilijk af te leiden uit de naam ). Ondertussen op het strand nog beke zitten zoeken naar een eventueel aperitiefhapje voor 's avonds maar buiten enkele krabkes en lege oesterschelpen was er niet echt ietsje te vinden. Dus gingen het moeten stellen met onze gedroogde pasta uit pakskes?! Luxe..

Enkele minuten nadat we de Painted Cliffs verlaten hadden omdat het water stilletjesaan terug begon te stijgen hadden we alweer prijs voor een natuurdocumentaire. Een van de (bij ons) minder bekende nationale dieren van australia was er op wandel met haar klein baby'tje. De wombat is namelijk ook een buideldier en we konden af en toe es glimpjes opvangen van het kleintje dat ne keer wou komen piepen welke 2 rare zijn slaapke wouden verstoren..


Na nog een korte wandeling zijn we dan aangekomen op Return Point, een soort schiereilandje waar blijkbaar ook de wombats en kangoeroe's zouden genieten van hun nachtrust?! Wel nog nooit zoveel problemen gehad met het opzetten van ons tentje. Aangezien we bijna aan de kust stonden was er daar een serieus windje. Niet evident, maar uiteindelijk zijn we er dan toch in geslaagd en bleek het echt een prachtig plaatsje om nog een beetje uit te rusten van deze toch wel zware dag en vooral een beetje na te genieten...


De volgende morgen zijn we dan opgestaan en het weer was compleet omgeslaan. We hebben dan rap nog een brekkie genomen aan the French Farm om dan onze weg verder te zetten richting Haunted Bay, het meest zuidelijke punt van het eiland. Was terug een redelijk lastige wandeling want het is hier namelijk nooit vlak. Constant op en neer met af en toe es een snedig hellingske dertussen. Uiteindelijk is het dan ook beginnen regenen waardoor we genoodzaakt werden om op het einde nog een tandje bij te steken om toch niet te doorweekt aan French Farms hut toe te komen. Daar hebben we dan wijselijk besloten om toch maar ons tentje niet op te zetten en gewoon op de grond van de hut te slapen. lagen dan tenminste droog. Na ons avondmaal dan nog beke zitten kijken naar de kangoeroes die toch probeerden de regen te trotseren tot er plotseling nog volk kwam opduiken. Een raar koppel?! Het werdt helemaal compleet als diene pippo een stukje verdi ging beginnen afsteken op zijn viool. Uiteindelijk heeft hij zijn gejank dan toch opgegeven en konden we rustig in slaap vallen.

Onze schietgebedjes de avond voordien hebben niet echt geholpen. Want 't was 's morgens zelf nog harder aan het regenen dan de dag ervoor!! Gelukkig dat het de eerste dag schitterende weer was, want anders zouden we niet echt veel kunnen genieten hebben van Maria Island.
Na enkele uren door de gietende regen komen we terug aan in Darlington met zijn piepkleine aanlegsteiger. Daar zoeken we een droog plekje op om rap onze lunch te verorberen en dan kunnen we eindelijk (na 3 lange en vermoeiende dagen) genieten van een zalig deugddoende douche!! Om 4u hebben we dan de ferry teruggenomen richting het vasteland?! en zijn we doorgereden richting Coles Bay!!

Meer daarover een volgende keer!!!

Vele groe(n)tjes

Stijn