En toen waren ze met 3

Ik zou kunnen beginnen beschrijven wat een fantastische dingen tijdens de laatste 2 weken zoal gebeurd zijn, maar ik zit mijzelf nu te dwingen om eerst en vooral een stukje geschiedenis neer te pennen. Meer bepaald terug in de tijd voor exact 2 maanden en nu ik me zoveel als mogelijk probeer te herinneren voelt het inderdaad wel aan als geschiedenis want het lijkt allemaal zolang geleden. Maar daarom zeker niet minder interessant en sommigen onder jullie (gelijk mijn pa) zijn altijd te vinden voor een stevige brok info uit het verleden, dus hieraan zullen jullie een vette kluif hebben.

Het is dus 11 okt en ik bevind me nog steeds in Sydney. Wat eveneens niet veranderd is, is dat ik nog in Epoque werk en dit combineer met mijn job in Chaos Cafe. Dit blijft zo tot en met 31 okt voor de Belgian Bar en donderdag 2 november serveer ik mijn laatste coffees, wraps en overheerlijke muffins in Chaos. Al het harde werk van de voorbije maanden is zeker een zegen voor mijn Australische bankrekening. Tegelijkertijd genoot ik met elke week die voorbij ging meer en meer van het werk en de schitterende sfeer met de vele collega's. ik zou gerust op beide plaatsen nog wat langer aan de slag kunnen blijven. Misschien wel enkele shiften minder want er is meer dan (afwassen) werken alleen.
Op een van die zeldzame vrije dagen nam Richard me mee op z'n zeilboot. Geen super grote jacht maar de kick was er zeker niet minder om. Behalve het schitterende zicht op de skyline van Sydney (met Opera House & Harbour Bridge) was er ook nog een gezonde competitie geest aanwezig. De zeiltrips zijn namelijk niet louter ontspanning (ondanks de wijn en kaashapjes aan boord), er wordt wekelijks een heuse race gevaren in de baai van Sydney. Onze goeie start, we namen onmiddellijk de leiding hebben we slechts tot halverwege de race kunnen volhouden waarna het in dalende lijn ging. Uiteindelijk werden we 7de op 15 boten en weet ik eindelijk het verschil tussen stuurboord en bakboord.



Tegen eind oktober was het de hoogste tijd om afscheid te nemen van Richard & het Chaos-team. Geen beter manier om dit te doen dan met lekker eten en een ruime portie drank. De vrienden van Chaos drongen er op aan om de Belgische gastronomie van dichtbij te leren kennen. Zodoende belanden we op zondag 29 okt in de Belgian Bar en had ik een onvergetelijke avond (met dank aan Hayley?!). Enkele dagen later was het opnieuw de benen onder tafel schuiven samen met Richard, Gracie, Liza, David en Sal. Het was de perfecte manier om Richard de bedanken voor 2mnd gratis logement.

De volgende avond komt Jean toe. Ik neem de trein naar de luchthaven om in mijn eentje het volledige ontvangstcomite voor te stellen. Met de gebruikelijke vertraging en een verloren gegaan slaapmatje is het vreemd om terug oog in oog te staan met mijn moatje. Vanaf nu begint een nieuw hoofdstuk aan mijn Australie-verhaal (tot mijn spijt en diepe schaamte horen daar ook langere wachttijden bij voor deze blog). Na enkele Belgische biertjes en de volgende dag een busrit staan we beide in Broke. Weinig tijd om te bekomen van de jetlag voor jean want diezelfde avond staan we samen met Marian, Wayne & Angela (2 oudere wwoofers) reeds een receptie te verzorgen. De dagen daarop volgen de gebruikelijke voorbereidingen ten huize River Flats, nl. bereiden van chutneys, relishs, ... Zoals gewoonlijk is er weinig tijd om uit te rusten gelukkig stopt de natie met draaien op 7 nov. Dat is de dag dat de grootste paardenrace van het land plaatsvindt, The Melbourne Cup. Te vergelijken met Waregem Koerse, maar vele malen groter en in Victoria (Melbourne) zelfs een officiele feestdag. Marian inviteert ons om met zijn allen dit jaarlijkse evenement bij te wonen in een restaurant. Er heerst een uitgelaten sfeer en de dames steken elkaar de loef af met hoeden die niet zouden misstaan op carnaval. In een land die naar mijn gevoel een zwaar gokprobleem heeft kan de grootste race van het land niet achterblijven. De totale inzet in het land overstijgt ruim de 5 miljoen AUD, wij spelen elk voor $5. De race start iets na 15u en de paarden moeten een traject van 3200m afleggen. Enkele minuten na de start schreeuwen Jan en ik het uit want we hebben een lotje met het winnende paard = Delta Blues. De opbrengst bedraagt $60, geen recordbedrag maar het kan de pret niet bederven, integendeel.



De dag erna is het enthousiasme bij Jean al geminderd. De lange vlucht en het drukke programma van de voorbije dagen eisen namelijk zijn tol = ziek in bed. Niks dramatisch maar het maakt de trip naar Sydney er niet gemakkelijker op. Het is namelijk nu Jean zijn beurt om voor ontvangstcomite te spelen. Morgen (8 nov.) komt Peter ook aan in OZ! Daar ze 's morgens de bus naar Broke missen komen beide slechts 's avonds aan. Geen erg echter want hun timing kan haast niet beter. Bij Eden en Rebecca vindt een feestje plaats met ongeveer 30 man en die 2 pippo's slagen erin om op te dagen wanneer het aperitief wordt geserveerd.



De dag erna rijden we allen opnieuw richting Sydney. We krijgen een lift van Wayne & Angela die ons afzetten aan de Belgian Bar. De 15de november naderd met rasse schreden = de receptie op de Belgische Ambassade naar aanleiding van Koningsdag is vlakbij. We hebben nog steeds geen idee hoe we naar Canberra zullen reizen, de opties zijn nogal ruim en kiezen aarstmoeilijk. Vooraleer we de knoop doorhakken nemen we 's avonds de bus naar Bondi Beach. Het gekendste strand van Sydney om er samen met Michelle een relaxt avondje van te maken. De volgende morgen is de knoop nog niet doorgehakt.
We besluiten naar de backpackers carmarket in Kings Cross te trekken. In de hoop daar een busje of wagen te vinden waarmee we later nog kunnen verder reizen. Het toeval wil dat Michelle en Andrew diezelfde dag ook in Kings Cross zijn om er op de lokale markt de producten van Pickled & Pitted te slijten. Andrew kent 10 keer meer van wagens dan wij alle 3 samen zodat we met z'n 4 het wagenpark gaan bekijken. Altijd een spannend moment, want het is vaak een eerste blik die al aangeeft of we die droomwagen zullen vinden en hoeveel die droom dan wel kost. De enkele busjes die er staan zijn te duur en ook niet de perfecte manier om met 3 enkele maanden in rond te trekken. Na een eerste verkenningsronde valt ons oog op een Ford Falcon. De wagen staat reeds afgeprijst van $3900 naar $3400 en is voor ons budget het best haalbare. Daarnaast is het ook bijna van moeten want straks (11 nov - 17u) worden we in Canberra verwacht en om de bus of trein te nemen hebben we al te veel tijd verloren.
Het verdict laat niet te lang op zich wachten en we besluiten 'The Beast' (de naam van de wagen) aan te schaffen. Andrew helpt nog even om de prijs de laten zakken tot $2800 waarna we de trotse bezitters zijn van onze eigen auto. In Australie hoeft allemaal niet zo lang te duren; 's morgens nog met het openbaar vervoer en tegen de middag verlaten we Sydney in 'The Beast'.



Waarom worden we in Canberra verwacht? Wel op 15 november wordt Koningsdag gevierd, ik had daar nog nooit van gehoord, maar soit. Naar aanleiding van die dag geeft de ambassadeur een receptie. Via Jean zijn pa is de link ontstaan dat wij instaan voor de catering! Ongetwijfeld een uniek gebeuren en tijdens de rit naar de Australische hoofdstad spelen duizend en een gedachten door mijn hoofd hoe het zou kunnen zijn. We arriveren met een uurtje vertraging en worden hartelijk ontvangen door de ambassadeur en z'n vrouw en hun 2 kinderen. Nader kennis maken doen we op de meest ideale plaats, het Belgian Beer Cafe.
De zondagmorgen starten we met een korte vergadering waarin we wat meer info krijgen over het reilen en zeilen voor de komende dagen waarna we naar de markt te gaan voor een pak inkopen. We krijgen het volle vertrouwen van de ambassadeur en met ons budget op zak lopen we verschillende winkels in en uit op zoek naar de noodzakelijke ingredienten.
Vele uren later en met het nodige wikken en wegen zetten we een berg verse producten af in de ambassade en dan vlug in bed in onze hostel. Op maandag en dinsdag palmen we de keuken in voor een intense voorbereiding. Er worden namelijk zo'n 300 gasten verwacht en wij staan in voor het buffet en de hapjes tijdens de 2u durende receptie. Er worden bergen werk verzet en op dinsdag gaan we zelfs door tot iets voor middernacht. Er komt iets meer werk bij kijken dan voorzien in onze planning. De lijst met bereidingen is dan ook indrukwekkend:

• BUFFET:

1. ijsgekoelde gazpacho
2. belgische pate's en charcuterie
3. mousse van vis en krokante asperges in een matnel van chinese kool
4. kaasschotel
5. ...

• RECEPTIE:

1. grote garnaal en salie op spiesje van citroengras met kokossaus
2. frietjes van zoete aardappel
3. mozzarellakroketje gemarineerd in tapenade
4. mossel florentine
5. ...
6. beignet van stella en appel
7. eclair
8. brownies
9. ...

De woensdag lopen de gasten binnen vanaf 12u en stijgt de druk in de keuken. Ik bevind me in een onnozel pak (hemd veel te groot en vestje veel te klein) achter het buffet. In minder dan 2u moeten een kleine 3000 hapjes de revue passeren. Het ene hapje oogt al mooier dan het andere en dan zwijg ik nog over de smaak. Bescheidenheid is een schone deugd maar al het goed is mag het ook gezegd worden. De hapjes vliegen de deur uit en het buffet is geplunderd tegen 14u. De 350 genodigden waren uitermate tevreden en dit tot grote voldoening voor onszelf, de ambassadeur en het dierbare vaderland. De reputatie van de Belgische gastronomie heeft zeker geen deuk gekregen, integendeel. Zelfs de Fransen hadden niks dan lof. Zowel Jean als Peter zouden morgen al aan de slag kunnen op meer dan 1 plaats. Er is meer vraag naar goeie chefs dan het aanbod rijk is.

Het enthousiasme van sommigen is zo groot dat we de volgende dag worden verwacht in de Commenwealth Club. De voorzitter zou ons graag een Belgische week laten organiseren. We zeggen geen neen en van 5 tot 9 februari staat de sjiekste prive-club van Canberra in het teken van de Belgische gastronomie. Maar meer daarover over enkele maanden.

Eveneens the day after brengen we een bezoek aan het Nationaal Museum. Een indrukwekkend gebouw en zeker de moeite waard, maar veel te veel informatie om op enkele uren te verwerken. Canberra heeft misschien de reputatie van de saaiste hoofdstad in de wereld, maar da's toch niet mijn mening. Als afsluiter voor de afgelopen dagen worden we diezelfde avond verwacht voor een informeel diner bij de ambassadeur. Het wordt een super gezellige avond en het beloofd nu al een leuk weerzien te worden begin februari.

Wat er de laatste 4 weken zoals gebeurd is lezen jullie in een volgend verslag. Ik kan alvast verklappen dat het veel te veel is om allemaal op te noemen.

Het ga jullie goed allemaal, dikke kus en tot ...

STIJN