Happy Christmas & Merry New Year

Ik ben te laat om jullie fijne kerstdagen te wensen, maar ik ga ervan uit dat alles dik in orde was. Daarnaast hoop ik dat het beste van 2006 het slechtste van 2007 moge worden!!
Geniet ervan gelijk ik zeker ga doen en het wordt een fantastisch jaar om nooit te vergeten.

Tot binnenkort en dikke kus

Stijn

Comeroo Camel Station

Reeds 2 jaar geleden werd er in Broke gesproken over een unieke plek = de Camel-farm in Bourke (= ook een wwoofing-plaats). De verhalen klonken telkens veelbelovend en het mijne zal slecht een fractie kunnen beschrijven van hoe ongelofelijk fantastisch het voor ons ook was.

Ik schrijf wel telkens camel-farm in Bourke maar eigenlijk feitelijk ligt de farm 200km ten noorden van Bourke. Het is een rit van bijna 1000km met weinig hoogtepunten of het zou moeten zijn dat Jean en Peter mijn parkeermaneuver, waarbij ik een klein beetje teveel achteruit rij zo speciaal vonden. Het overgrote deel van de wegen lopen loodrecht door een desolaat landschap waarbij het ene stadje er al triestiger bijligt dan het andere. De droogte die grote delen van Australie al meerdere jaren teistert komt hier nog uitdrukkelijker in beeld. Als ik eens wat meer tijd heb en up-to-date ben met mijn blog (haha!?) hoop ik over die droogte eens wat meer te kunnen neer pennen. Het gaat hier van kwaad naar erger en dan zwijg ik nog over de vele bosbranden die hier heersen.



Uiteindelijk bereiken we bij zonsondergang Comeroo Camel Station. Het is slechts een letter extra dan Broke maar wel een wereld van verschil. Het enthousiasme van Marian is ver te zoeken bij Bruce en Christine. Het lijkt alsof ze daar op hun eilandje/boerderij alle vormen van communicatie hebben verloren. Behalve hun farm is er in de eerste 25km geen levende ziel te bespeuren en de dichtsbijzijnde pub ligt 80km verder. Daarbij komt nog eens dat die pub van ver of dichtbij niet gelijkt op wat jij en ik van een pub verwachten. Gelukkig hebben we zelf een karton bier mee en eveneens een berg verse groenten en fruit want een supermarkt is nog eens veel verder.

Eerst even iets rechtzetten; ik schrijf wel telkens camel-farm, maar ten eerste hebben ze geen kamelen maar dromidarissen en ten tweede dienen die beesten enkele als attractie. Op de farm kan je namelijk verblijven om een 'outback experience' op te doen. De kamelen (ik blijf ze ook kamelen noemen) dienen voor tochtjes door de outback, te vergelijken met het reizen met paard en kar. Op de farm die zo'n 100.000 acres (40.000 hectares) groot is lopen behalve die 16 kamelen ook nog eens 1500 schapen en 600 stuks vee.

Het leven hier is geen pretje en de eerste 24u maken dat al vlug duidelijk. Wanneer Bruce de bel luidt iets voor 6u weten we dat het tijd is om te ontbijten. Hiervoor hebben we dus al 'genoten' van een douche met bruin water en eveneens enkele kikkers in de wc-pot doorgespoeld. De reden dat we zo vroeg beginnen is vrij simpel; tegen 12u is het hier meer dan 40C en dus nie te doen om nog te werken. Een middagpauze van 4u is dus ideaal om te lunchen en af te koelen in het zwembad. Alhoewel, ik zou er geen problemen mee hebben om over de middag door te werken maar dan zouden die honderden of beter duizenden vliegen op en rond mij wel moeten verdwijnen. De hitte went reeds na enkele dagen, die vliegen blijven zelfs na een week vreselijk ergerlijk. Het is om zot te worden: het voortdurende gezoem in je oren, de kietelingen van vliegen in je oren, onder mijn brilglazen en als dat nog niet erg genoeg is ook nog eens zo'n str**tvlieg die je keelgat binnen geraakt BBAAHHH! Tegen 16u30 beginnen we opnieuw maar enkel voor 2 uurtjes.
Tussen het wegjagen van al die vliegen door verrichten we een resem werkjes. Ik som ze even op in volgorde van leuk tot super de max:

• 'Fencing' = de honderden km omheining zijn altijd wel ergens aan vervanging toe en wij nemen gedurende enkele dagen zo'n kleine 3km voor onze rekening.
• Castreren van schapen en lammetjes. Die lammetjes zijn hier al een jaar oud en beseffen precies maar al te goed dat we van hem een zij willen maken dus mak kan je ze niet noemen. Maar hoe zou je zelf zijn? Het is niet de meest diervriendelijke wijzen waarop we te werk moeten gaan, maar that's life hier. Behalve het vangen en op de rug leggen van de dieren, probeer ik ook 1x zo'n elastiekje rond de ballen de spannen. Het blijft bij die ene keer en ik ben blij dat we er niet bijzijn wanneer al die ballen op de grond vallen. het elastiekje zorgt er namelijk voor dat de bloedtoevoer naar de ballen wordt dichtgeknepen zodat 'ze' er na een tijdje simpelweg afvallen. Ik zal niet schrijven over die ene keer dat Bruce gebruikt maakt van een mes ipv een elastiek...
• Het vangen van de schapen. Ongetwijfeld een van de leukste dingen in Aussie gedaan. In het gammele busje kilometers rijden op zoek naar de schapen om er dan uit te springen en in een kort sprintje en met een gepaste pantersprong een schaap plat op de grond te krijgen.

Ik mag zeker niet vergeten te vertellen dat de sfeer ondertussen ook totaal is omgeslagen. Was het hier de eerste dag maar triestig en verre van leuk, dan is het hier met de dag leuker aan het worden. Bruce en Christine wachten blijkbaar de eerste dag wat af om daarna volledig open te bloeien. We hoeven elke dag maar de voeten onder tafel te schuiven en worden op onze laatste dag (zondag 3 dec) super in de watten gelegd.

's Morgens gaan we op zoek naar de kamelen, we vinden de beesten enkele km verder en als goeie herders brengen we ze naar huis. Drie van hen worden er uitgepikt om een tochtje te maken. Eveneens neemt Bruce ons mee in zijn schuur waar hij vallen allerhande (muizen, beren, ...) verzamelt en dat is slechts 1 van zijn collecties. Als voorbereiding voor het diner dat wij deze avond zullen koken zetten we enkele Yabbie-vallen in de rivier. Yabbies zijn te vergelijken met rivierkreeften en naar mijn bescheiden mening zouden die een ideaal voorgerechtje vormen.

Het letterlijke hoogtepunt wordt de trip met vliegtuigje van Bruce. Zijn Cessna XP Hawk, voor de kenners, heeft plaats voor 4 personen en laat ons 100% puur genieten van de outback. Ik kan het amper geloven, gelukkig dat Jean me even in de wang knijpt! Eens terug op de grond (maar van contentement nog 1m zwevend in de lucht) is het tijd om de yabbie-vallen te checken. We hopen op eentje, het is tenslotte zomer en niet het ideale moment om die beestjes te vangen. Maar gelijk dat alles de laatste dagen meezit is het nu niet anders en hebben we er 8 om te verorberen.

Het weekje Camel-farm wordt dankzij Bruce en Christine, de zoon, Ralf (hond), lekker eten & drinken, onszelf en veel country muziek schitterend afgesloten. Jean en ik beloven in de wintermaanden nog eens 2 weken terugtekomen. Ik kijk er nu al naar uit, maar ik moet wel oppassen dat ik dat op niet te veel plaatsen ga zeggen of ik geraak hier nooit meer weg.

Tot in 2007

Stijn

Teveel om op te noemen, maar toch een poging

Terwijl hier de zomervakantie bezig is genieten jullie ongetwijfeld ook van de 'rust' gedurende de feestdagen. Mocht je na het verorberen van de kerstkalkoen en nadat je lever het teveel aan alcohol heeft verwerkt eventueel eens effe tijd hebben dan kan je hier lezen wat er sinds 17 november zoals gebeurd is.

Vooraleer we terug naar Broke rijden willen we het weekend in Sydney doorbrengen. De 'wwoofers' Wayne en Angela die we hebben leren kennen in Broke bevinden zich ook in Sydney. Zij logeren in het huis van vrienden die op op reis zijn en we zijn meer dan welkom om er enkele dagen te verblijven en zoals jullie ongetwijfeld al weten slaan we gratis logement NOOIT af! Het zijn geen jonge backpackers, gelijk we onszelf noemen maar dat neemt niet weg dat het 2 super leuke, gastvrije, ... mensen zijn. Het feit dat wayne ook nog eens heerlijk kan koken, met lekkers vanuit alle hoeken van de wereld, helpt natuurlijk ook wel.


De volgende morgen staat een 'must do' op het programma. We nemen de ferry van Manly (een wijk in het NO van Sydney) naar Circular Quay (het hartje van de stad). Tijdens mijn 2mnd durende verblijf in Sydney werdt deze trip me door iedereen ten sterkste aangeraden. Het is er toen nooit van gekomen maar nu is het zover en ik ben vooraf al zeker dat ik er wreed van ga genieten. Het weer is schitterend: lekker temperatuurtje, blauwe hemel en een koel briesje. De richting die wij nemen is zonder twijfel de beste. Waarom? Omdat na zo'n 15 min van achter de hoek het Opera House en de Harbour Bridge tevoorschijn piepen. Het is een prachtig zicht elke keer ik het Opera House zie en vanuit deze hoek is het nog beter dan de 10-tallen keren voordien. De rest van de dag blijven we rondlopen in Sydney en spenderen het meeste tijd in Royal Botanic Gardens.

Het is echter verre van over. 's Avonds volgt nog een live-concert. Wayne & Angela hebben nog 3 tickets kunnen versieren voor het optreden van "The Cat Empire". Samen met W&A en enkele vrienden worden de kelen gesmeerd voor een uniek optreden. De band is vrij populair en brengt een unieke mix van wereldmuziek met veel latino invloeden. Dus stilzitten is er tijdens het optreden maar zelden bij. Het is 100% genieten en een unieke belevenis.


Op zondag is het spijtig genoeg weer enkele uren stilzitten want dan volgt de rit van Sydney naar Broke. Ik zou me beter niet ergeren aan die auto-rit want van stilzitten is in Broke maar zelden sprake. En dit bezoek is niet anders dan al de vorige. Maandag, dinsdag en woendsdag zijn we er telkens vroeg bij om bergen uien, appels, citroenen, peren, tomaten, rode biet, ... te veranderen in 'onion marmelade', spiced pears', pickled lemons', ... Het tempo ligt nog hoger dan enkele maanden terug waarschijnlijk dan die 4 extra handen daar voor iets tussen zitten. Tijdens 3 dagen produceren we meer dan 400 afwerkte potten. Eveneens is er, zoals altijd in Broke, tijd om te genieten van lekker eten, wijn en een dagelijkse ooohhh zo verfrissende plons in de vijver.


Vanaf de donderdag (23 nov.) zakt het tempo enorm naar beneden. De enige reden hiervoor: Marian is voor enkele dagen weg om de producten te slijten op verschillende markten in en rond Sydney. Wij blijven alles behalve verweesd achter, want Sally vriendin aan huis is er ook nog. Zij neemt ons en 'The Beast' mee naar de garage voor een controle. Met bang hart en een nog bangere portemonee wachten we het verdict van de specialist af. De volgende dag volgt dan het oooeeefffff-moment. Slechts een olie-pompje dat vervangen moet worden en voor het overige niks bijzonders. Nu de 'The Beast' klaar is om gans Aussie door te trekken kunnen wij ons ook klaarmaken voor onze trip naar de 'Real Outback'.

Meer daarover zometeen...

En toen waren ze met 3

Ik zou kunnen beginnen beschrijven wat een fantastische dingen tijdens de laatste 2 weken zoal gebeurd zijn, maar ik zit mijzelf nu te dwingen om eerst en vooral een stukje geschiedenis neer te pennen. Meer bepaald terug in de tijd voor exact 2 maanden en nu ik me zoveel als mogelijk probeer te herinneren voelt het inderdaad wel aan als geschiedenis want het lijkt allemaal zolang geleden. Maar daarom zeker niet minder interessant en sommigen onder jullie (gelijk mijn pa) zijn altijd te vinden voor een stevige brok info uit het verleden, dus hieraan zullen jullie een vette kluif hebben.

Het is dus 11 okt en ik bevind me nog steeds in Sydney. Wat eveneens niet veranderd is, is dat ik nog in Epoque werk en dit combineer met mijn job in Chaos Cafe. Dit blijft zo tot en met 31 okt voor de Belgian Bar en donderdag 2 november serveer ik mijn laatste coffees, wraps en overheerlijke muffins in Chaos. Al het harde werk van de voorbije maanden is zeker een zegen voor mijn Australische bankrekening. Tegelijkertijd genoot ik met elke week die voorbij ging meer en meer van het werk en de schitterende sfeer met de vele collega's. ik zou gerust op beide plaatsen nog wat langer aan de slag kunnen blijven. Misschien wel enkele shiften minder want er is meer dan (afwassen) werken alleen.
Op een van die zeldzame vrije dagen nam Richard me mee op z'n zeilboot. Geen super grote jacht maar de kick was er zeker niet minder om. Behalve het schitterende zicht op de skyline van Sydney (met Opera House & Harbour Bridge) was er ook nog een gezonde competitie geest aanwezig. De zeiltrips zijn namelijk niet louter ontspanning (ondanks de wijn en kaashapjes aan boord), er wordt wekelijks een heuse race gevaren in de baai van Sydney. Onze goeie start, we namen onmiddellijk de leiding hebben we slechts tot halverwege de race kunnen volhouden waarna het in dalende lijn ging. Uiteindelijk werden we 7de op 15 boten en weet ik eindelijk het verschil tussen stuurboord en bakboord.



Tegen eind oktober was het de hoogste tijd om afscheid te nemen van Richard & het Chaos-team. Geen beter manier om dit te doen dan met lekker eten en een ruime portie drank. De vrienden van Chaos drongen er op aan om de Belgische gastronomie van dichtbij te leren kennen. Zodoende belanden we op zondag 29 okt in de Belgian Bar en had ik een onvergetelijke avond (met dank aan Hayley?!). Enkele dagen later was het opnieuw de benen onder tafel schuiven samen met Richard, Gracie, Liza, David en Sal. Het was de perfecte manier om Richard de bedanken voor 2mnd gratis logement.

De volgende avond komt Jean toe. Ik neem de trein naar de luchthaven om in mijn eentje het volledige ontvangstcomite voor te stellen. Met de gebruikelijke vertraging en een verloren gegaan slaapmatje is het vreemd om terug oog in oog te staan met mijn moatje. Vanaf nu begint een nieuw hoofdstuk aan mijn Australie-verhaal (tot mijn spijt en diepe schaamte horen daar ook langere wachttijden bij voor deze blog). Na enkele Belgische biertjes en de volgende dag een busrit staan we beide in Broke. Weinig tijd om te bekomen van de jetlag voor jean want diezelfde avond staan we samen met Marian, Wayne & Angela (2 oudere wwoofers) reeds een receptie te verzorgen. De dagen daarop volgen de gebruikelijke voorbereidingen ten huize River Flats, nl. bereiden van chutneys, relishs, ... Zoals gewoonlijk is er weinig tijd om uit te rusten gelukkig stopt de natie met draaien op 7 nov. Dat is de dag dat de grootste paardenrace van het land plaatsvindt, The Melbourne Cup. Te vergelijken met Waregem Koerse, maar vele malen groter en in Victoria (Melbourne) zelfs een officiele feestdag. Marian inviteert ons om met zijn allen dit jaarlijkse evenement bij te wonen in een restaurant. Er heerst een uitgelaten sfeer en de dames steken elkaar de loef af met hoeden die niet zouden misstaan op carnaval. In een land die naar mijn gevoel een zwaar gokprobleem heeft kan de grootste race van het land niet achterblijven. De totale inzet in het land overstijgt ruim de 5 miljoen AUD, wij spelen elk voor $5. De race start iets na 15u en de paarden moeten een traject van 3200m afleggen. Enkele minuten na de start schreeuwen Jan en ik het uit want we hebben een lotje met het winnende paard = Delta Blues. De opbrengst bedraagt $60, geen recordbedrag maar het kan de pret niet bederven, integendeel.



De dag erna is het enthousiasme bij Jean al geminderd. De lange vlucht en het drukke programma van de voorbije dagen eisen namelijk zijn tol = ziek in bed. Niks dramatisch maar het maakt de trip naar Sydney er niet gemakkelijker op. Het is namelijk nu Jean zijn beurt om voor ontvangstcomite te spelen. Morgen (8 nov.) komt Peter ook aan in OZ! Daar ze 's morgens de bus naar Broke missen komen beide slechts 's avonds aan. Geen erg echter want hun timing kan haast niet beter. Bij Eden en Rebecca vindt een feestje plaats met ongeveer 30 man en die 2 pippo's slagen erin om op te dagen wanneer het aperitief wordt geserveerd.



De dag erna rijden we allen opnieuw richting Sydney. We krijgen een lift van Wayne & Angela die ons afzetten aan de Belgian Bar. De 15de november naderd met rasse schreden = de receptie op de Belgische Ambassade naar aanleiding van Koningsdag is vlakbij. We hebben nog steeds geen idee hoe we naar Canberra zullen reizen, de opties zijn nogal ruim en kiezen aarstmoeilijk. Vooraleer we de knoop doorhakken nemen we 's avonds de bus naar Bondi Beach. Het gekendste strand van Sydney om er samen met Michelle een relaxt avondje van te maken. De volgende morgen is de knoop nog niet doorgehakt.
We besluiten naar de backpackers carmarket in Kings Cross te trekken. In de hoop daar een busje of wagen te vinden waarmee we later nog kunnen verder reizen. Het toeval wil dat Michelle en Andrew diezelfde dag ook in Kings Cross zijn om er op de lokale markt de producten van Pickled & Pitted te slijten. Andrew kent 10 keer meer van wagens dan wij alle 3 samen zodat we met z'n 4 het wagenpark gaan bekijken. Altijd een spannend moment, want het is vaak een eerste blik die al aangeeft of we die droomwagen zullen vinden en hoeveel die droom dan wel kost. De enkele busjes die er staan zijn te duur en ook niet de perfecte manier om met 3 enkele maanden in rond te trekken. Na een eerste verkenningsronde valt ons oog op een Ford Falcon. De wagen staat reeds afgeprijst van $3900 naar $3400 en is voor ons budget het best haalbare. Daarnaast is het ook bijna van moeten want straks (11 nov - 17u) worden we in Canberra verwacht en om de bus of trein te nemen hebben we al te veel tijd verloren.
Het verdict laat niet te lang op zich wachten en we besluiten 'The Beast' (de naam van de wagen) aan te schaffen. Andrew helpt nog even om de prijs de laten zakken tot $2800 waarna we de trotse bezitters zijn van onze eigen auto. In Australie hoeft allemaal niet zo lang te duren; 's morgens nog met het openbaar vervoer en tegen de middag verlaten we Sydney in 'The Beast'.



Waarom worden we in Canberra verwacht? Wel op 15 november wordt Koningsdag gevierd, ik had daar nog nooit van gehoord, maar soit. Naar aanleiding van die dag geeft de ambassadeur een receptie. Via Jean zijn pa is de link ontstaan dat wij instaan voor de catering! Ongetwijfeld een uniek gebeuren en tijdens de rit naar de Australische hoofdstad spelen duizend en een gedachten door mijn hoofd hoe het zou kunnen zijn. We arriveren met een uurtje vertraging en worden hartelijk ontvangen door de ambassadeur en z'n vrouw en hun 2 kinderen. Nader kennis maken doen we op de meest ideale plaats, het Belgian Beer Cafe.
De zondagmorgen starten we met een korte vergadering waarin we wat meer info krijgen over het reilen en zeilen voor de komende dagen waarna we naar de markt te gaan voor een pak inkopen. We krijgen het volle vertrouwen van de ambassadeur en met ons budget op zak lopen we verschillende winkels in en uit op zoek naar de noodzakelijke ingredienten.
Vele uren later en met het nodige wikken en wegen zetten we een berg verse producten af in de ambassade en dan vlug in bed in onze hostel. Op maandag en dinsdag palmen we de keuken in voor een intense voorbereiding. Er worden namelijk zo'n 300 gasten verwacht en wij staan in voor het buffet en de hapjes tijdens de 2u durende receptie. Er worden bergen werk verzet en op dinsdag gaan we zelfs door tot iets voor middernacht. Er komt iets meer werk bij kijken dan voorzien in onze planning. De lijst met bereidingen is dan ook indrukwekkend:

• BUFFET:

1. ijsgekoelde gazpacho
2. belgische pate's en charcuterie
3. mousse van vis en krokante asperges in een matnel van chinese kool
4. kaasschotel
5. ...

• RECEPTIE:

1. grote garnaal en salie op spiesje van citroengras met kokossaus
2. frietjes van zoete aardappel
3. mozzarellakroketje gemarineerd in tapenade
4. mossel florentine
5. ...
6. beignet van stella en appel
7. eclair
8. brownies
9. ...

De woensdag lopen de gasten binnen vanaf 12u en stijgt de druk in de keuken. Ik bevind me in een onnozel pak (hemd veel te groot en vestje veel te klein) achter het buffet. In minder dan 2u moeten een kleine 3000 hapjes de revue passeren. Het ene hapje oogt al mooier dan het andere en dan zwijg ik nog over de smaak. Bescheidenheid is een schone deugd maar al het goed is mag het ook gezegd worden. De hapjes vliegen de deur uit en het buffet is geplunderd tegen 14u. De 350 genodigden waren uitermate tevreden en dit tot grote voldoening voor onszelf, de ambassadeur en het dierbare vaderland. De reputatie van de Belgische gastronomie heeft zeker geen deuk gekregen, integendeel. Zelfs de Fransen hadden niks dan lof. Zowel Jean als Peter zouden morgen al aan de slag kunnen op meer dan 1 plaats. Er is meer vraag naar goeie chefs dan het aanbod rijk is.

Het enthousiasme van sommigen is zo groot dat we de volgende dag worden verwacht in de Commenwealth Club. De voorzitter zou ons graag een Belgische week laten organiseren. We zeggen geen neen en van 5 tot 9 februari staat de sjiekste prive-club van Canberra in het teken van de Belgische gastronomie. Maar meer daarover over enkele maanden.

Eveneens the day after brengen we een bezoek aan het Nationaal Museum. Een indrukwekkend gebouw en zeker de moeite waard, maar veel te veel informatie om op enkele uren te verwerken. Canberra heeft misschien de reputatie van de saaiste hoofdstad in de wereld, maar da's toch niet mijn mening. Als afsluiter voor de afgelopen dagen worden we diezelfde avond verwacht voor een informeel diner bij de ambassadeur. Het wordt een super gezellige avond en het beloofd nu al een leuk weerzien te worden begin februari.

Wat er de laatste 4 weken zoals gebeurd is lezen jullie in een volgend verslag. Ik kan alvast verklappen dat het veel te veel is om allemaal op te noemen.

Het ga jullie goed allemaal, dikke kus en tot ...

STIJN